Toen ik vanmiddag over een blad heen reed vroeg ik me af hoe het met dit blad ging.
Had het een gelukkig leven gekend? Het was een mooie geel blad. Aangetast door de afgelopen herfst.
Het blad had een leven gekend, het leven van heen en weer zwiepen aan de tak van een boom.
Het had regen en wind doorstaan, hevige zonneschijn was ook geen probleem.
Tot het moment daar was en de laatste wind woei. Voor eens en altijd had het blad zich laten overmeesteren. Het blad zal nooit meer aan de tak hangen waar het altijd hing maar zal voor eens en altijd zweven door de lucht.
Het blad zal botsen, tegen mensen, het zal vele malen overreden worden tot de wind het blad daar weg van voert. Het leven zal nooit meer zijn zoals het eens was.
De wind is nu zijn heerser geworden. Tot die eens zal liggen.
Want zodra de wind ligt zal dit blad liggen.
Na de val van dit blad zal daar iets opstaan. Een prachtige boom zal daar herrijzen net zo mooi als dit blad.
