Dagje regen

Vandaag was gewoon niet mijn dag, iemand vond dat ik vandaag niet mijn dag mocht hebben, misschien wel omdat gister zo mooi was. Dat ik vandaag weer even moest ervaren hoe slecht alles ook kan zijn..

Het begon al bij het opstaan, of beter gezegd, het wakker worden, die stomme wekker ging af en ik drukte dat ding uit, en viel weer terug in slaap.
Ik werd weer wakker en dacht, haast, haast, maar ergens in die haast had ik het geluk om op twitter te kijken en te zien dat het eerste uur uitviel, dus van haast, haast werd de gedachte, rust, rust.
Vervolgens moest ik toch echt naar school, door de zeikregen, het was niet eerlijk, waarom regent het altijd op dagen dat ik veel vrije tijd heb..
Eenmaal op school aangekomen, net niet te laat, kom ik bij een dicht lokaal aan, niemand van mijn klas te bekennen, zou het uitvallen?
En ja, twitter bracht mij weer het heugelijke nieuws dat ook deze uren uitvielen..

Maare, he, wacht is, dat betekent, dat ik, dat ik, VRIJ ben!?
Wat fijn ik ben vrij vandaag, wat mooi! Twee keer in die zeikregen fietsen voor niets.. En ondertussen nu ik al weer warm binnenzit regent het nog steeds..
Wat een fijne vrije dag is dit..

Had er geen zonnetje kunnen zijn, en had er echt niemand gister al kunnen zeggen dat ik deze dag vrij zou zijn? Kost dat nou zoveel moeite?

Ondanks dat het nu net half 12 is, weet ik nu al dat dit geen gelukkige dag is, kun je nagaan wat er me nog te wachten staat..

Heimwee bestaat nu niet.

Nu is het dan echt over, het zat er natuurlijk al aan te komen en ik wist het ook allang. Maar nu is het dus echt officieel, het is voorbij. Wat geweest is, is geweest en veranderen kan je niet meer.

Ergens heb ik, nu ik dit zo typ, wel weer een diep verlangen terug naar mijn schaatswedstrijdjes van afgelopen seizoen, vooral als je het seizoen afsluit met een niet al te slechte tijd, dan kan je nog wel is heimwee krijgen op dat moment, want op dat moment weet je dat het echt over is.
Aangezien ik het toch niet kan veranderen, gaan we maar weer vooruit kijken, het is prachtig weer, dus fietsen kan weer. Iets waar ik ook altijd gelukkig van word..

Alleen rust, dat is ook training, en dat wil er niet altijd bij mij in.. Want met dit weer bestaat er niks mooiers dan buiten fietsen, dat weet ik zeker..

Autumn wil come around again.

Toeval

Ja, toeval bestaat, of niet, om daar nu een ellenlang blog over te schrijven is zo zinloos.

Wel heb je soms van die ontmoetingen waarvan je denkt, he dat had ik niet verwacht, is dat dan toeval? Wat is toeval precies..?
Voor mij vond laatst een merkwaardig toeval plaats, of toeval, het was vreemd, ik had het niet voorspelt en ik vraag me af wie er verzonnen had om ons weer samen te brengen..

Ons? Ja, jullie weten nog, in Oktober of het was September, dat kan ook, schreef ik een Blog over dat meisje op de schaatsbaan van Nijmegen.
De gedachte dat ik haar ooit weer zou zien is nog nooit in me opgekomen, tot een paar dagen geleden, want het zal niet waar zijn, maar waar tref ik haar? Juist Ja, op een schaatsbaan, en dan ditmaal niet die van Nijmegen maar Thialf.

Eerlijk gezegd viel ze wat tegen, zo bij dat weerzien, het was toch niet allemaal zoals ik dat had ingeschat bij die eerste ontmoeting, ach pech gehad, de kans dat ik haar ooit weer zie? Die bestaat niet..

Of toch?

Zanderige Snelweg

Ja een auto, en een muziekje, en een snelweg.

Erg mooi dit, deze clip, die wrakkige oude auto, prachtig vind ik dat, en dan een stel knapen erin met een gitaartje en een fantastisch deuntje, prachtig gewoon!
Ja ik zou graag later ook in die auto willen zitten en dan bij voorbaat op zo'n zelfde zonnige dag, op exact dezelfde zanderige snelweg, en dan het liefst nog met exact dezelfde mensen in die auto. Wat lijkt me dat heerlijk.

Foto's

Niet iedereen snapte mijn heimwee van maandag naar de winter misschien, vandaar deze foto's dan moet je zelf ook wel heimwee krijgen..

Sluipmoordenaar

Inmiddels is het weer maart, voor vele het begin van de Lente.
Je weet wel, van die dagen dat er opeens weer zon is, en geen sneeuw meer.
Dat je de balkondeur open gaat doen omdat het warmer wordt!

Dat is voor vele de maand maart, voor mij echter niet.
In maart heb ik namelijk heimwee, heimwee naar de winter, naar de sneeuw, naar het ijs, naar de kou.
Want Maart betekent voor mij geen begin maar het einde, het einde van 6 maanden lang op bevroren water met ijzers ondergebonden rondjes rijden, heel veel rondjes rijden, bij voorkeur van 400 meter lang.
Maar in Maart worden dit de laatste rondjes van het seizoen..

Al seizoenen lang sta ik opeens op en besef ik: "het is Maart, het einde"
Als een sluipmoordenaar die vanaf Oktober mij begint te zoeken en opeens voor mijn neus staat, dat is Maart.
Helaas is er geen ontkomen aan, de sluipmoordenaar staat al bijna in mijn rug met zijn wapen op mijn benen gericht, klaar om koelbloedig de trekker over te halen, hij schiet, ik geef nog een stuiptrekking en dan is het definitief over, ik ben gesneuveld, het seizoen is gesneuveld, dit is het einde.

SO LET US CHANGE WHAT WE CAN AND ACCEPT WHAT WE CAN'T