Nature dies..

Winter is standing for our doors. It's getting every day colder and colder.
We all hope snow arrives soon.
Nature is dieing. We can see it, leaves are turning red or brown and some are already bare.
You can also see it on streets, the are deserted. People are hiding for the dark, dangerous days. They are looking for shelter.
Nature has given a chance to prepare you for this.

Because weeks ago I was cycling, and cycling, and everywhere I looked, I saw weird things.
It was already autumn, but why does it all look so green? I thought that day.
Everywhere I saw green, green grass, green trees, beautiful flowers, like it was spring.
People were outside, children were playing, families were having a picnic.
Some men were mowing there lawns. Others were painting the houses.
Then I thought nature was upset. But with the knowlegde of now, I know what it was. It was the last chance of nature.
The last chance to build and prepare your shelter and enjoy the last beautiful days of this year before the real dark autumn begon.
Now it's started.
For them who didn't took the chance that nature has given, there are some rough times ahead.
Those who are alone now, will be alone till spring arrives, when Nature will be born again.

IJsbaanmeisje

Daar was het weer, het fenomeen meisje.
dit keer niet op een vliegveld, maar op een koude kille ijshal, die ditmaal niet zo kil was door de warmte die zij uitstraalde.
Daar waren zij, op het ijs staande in het rood, ze waren prachtig, maar wie was wie?
en waar kwamen ze vandaan? ik had geen idee. Eigenlijk wou ik nog helemaal niet het ijs op, ik vroeg voor de hal binnen gingen nog even of we niet moesten lopen, maar helaas dat was al te laat we konden er niet meer uit.

Daar zat ik dan gevangen in een hal. Waar zij ook was, wat was zij fantastisch. Maar ik zou haar toch nooit leren kennen? De kans dat ik in gesprek met haar zou komen was te klein, ik moest het uit me hoofd zetten. Onderwijl het aankleden en spullen aantrekken boog ik toch telkens mijn hoofd, even kijken of ze daar nog reed.
Wonderbaarlijk bleef ze maar rijden, terwijl ik ondertussen mijn eerste meters op het ijs maakte.
Iedere keer dat ik langs haar reed hoopte ik dat ze onverwachts achterom zou kijken, en ik even een glimlach op kon zetten. Helaas valse hoop. Tot ik onverwachts rechtovereind reed en haar trainingsgroep mijn oranje met witte bril nogal interessant leek te vinden, maar helaas, ik kreeg geen waardig blik van haar.

Ze stapte het ijs af en de hoop was weg, alsof je met een pincet door een ballon heen prikt, alle hoop schiet weg. Nu konden we de gedachte wel weer bij de training houden, zo luidde het voordeel..
Tot 5 tellen later de ballon weer vol lucht werd gepompt en het gat gedicht werd.
Ze kwamen het ijs weer op voor wat later een korte training bleek.
En voor de tweede maal vervloog de hoop, mijn training was over.
Hoe het gebeurde weet ik niet, maar het gebeurde, haar training was ook over.
Alsof het voorbestemd was, ging ik zitten, met een tas die onhandig voor mij lag. De gedachte was, van welke idioot was die tas wel niet verdomme!
Tot bleek dat dit de prachtigste idioot ooit was, het prachtigste denkbare meisje op schaatsen kwam naast mij zitten, het zou toch niet waar zijn?
Het was waar, en het gesprek volgde, over ijsbanen tot tijden, zij was beter, zoals zij in alles beter zou moeten zijn.